Er was een tijdje geleden een filmpje. Het vertaalde de wijze waarop merken met mensen omgaan naar een dagelijkse ontmoeting tussen twee mensen tijdens een diner. Je hebt het vast gezien.
Het moraal: het is onnatuurlijk om alleen te zenden. Want in een restaurant ben je ook geen botte hork die alleen over zichzelf praat. Het gaat om de dialoog.
Nu richten de meeste merken zich wel op de dialoog. Dit komt mede dankzij de invloed van Facebook.
Maar stel dat het filmpje opnieuw wordt gemaakt. Weer praten twee mensen en ditmaal luistert het merk goed. Maar nu vraagt het na iedere zin om een schouderklopje. “Vind je me leuk?” “Vind je me leuk?” “Vind je me leuk?”
Ook dat voelt onnatuurlijk. Het schouderklopje komt aan het eind van het diner. Niet aan het begin. En niet continu.
Mensen die je gelijk aan het begin van het gesprek een schouderklopje geven, dat zijn geen echte vrienden.
Kortom: Likes zijn leuk, maar het is nog steeds geen graadmeter voor een goed gesprek.